Κεφάλαιο 1.10

Ο Πίτερ και η Ντεμπόρα κάθισαν στο «Μωβ Κοχύλι» στο Palm Beach. Στο μικρό τραπεζάκι με τα κόκκινα τραπεζομάντιλα υπήρχαν γιασεμί και ένα μικρό λυχναράκι. Αφού παράγγειλαν μερικά τοπικά εδέσματα, έμειναν μόνοι. Δεν μιλούσε κανείς από τους δυο. Σιωπή. Δεν ήξεραν από πού να ξεκινήσουν. Τελικά πήρε ο Πίτερ την απόφαση.
-Ήρθε η ώρα να εξηγηθούμε μια και καλή.
-Ναι, θα ήθελα να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία.
-Κατ’ αρχάς πως βρήκες το σπίτι μου; Το μαχαίρι; Το όπλο; Είσαι τόσο μικρή για να είσαι τόσο σκληρή.
Η Ντεμπόρα χαμογέλασε.
-Ξεχνάς ποια είναι η δουλειά μου. Έχω και εγώ τις διασυνδέσεις μου για να μπορώ να μαθαίνω πράγματα. Όσο για την σκληρότητα μου… κάπως πρέπει να προστατεύομαι τις νύχτες, δεν νομίζεις;
-Έχεις τόσο γερό στομάχι; Ρώτησε ξανά ο Πίτερ
-Το αποκτάς. Είναι θέμα ζωής και θανάτου.
-Μα πραγματικά δεν θες να τα αλλάξεις όλα αυτά;
Τα φαγητά ήρθανε και η συζήτηση διακόπηκε. Η Ντεμπόρα έκανε λίγο στην άκρη για να αφήσει ο σερβιτόρος τα πιάτα στο τραπέζι. Ο Πίτερ δεν την άφηνε από τα μάτια του. Είχε καρφωθεί στο πρόσωπο της. Ο Σερβιτόρος έφυγε και αρχίσανε να τρώνε.
-Το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί επιμένεις να κάνω κάτι που δεν θέλω. Συνέχισε η Ντεμπόρα
-Να γίνεις τραγουδίστρια δεν ήταν το όνειρο σου; Μπορώ να σε βοηθήσω να το πραγματοποιήσεις. Μπορείς να αφήσεις ότι κάνεις τώρα και το Flashway είναι εκεί και σε περιμένει να το κατακτήσεις.
Η Ντεμπόρα άφησε το πιρούνι στο πιάτο  και τον κοίταξε λοξά.
-Τώρα πραγματικά, εσύ που γνωρίζεις καλύτερα το Flashway, πιστεύεις ότι είναι λιγότερο επικίνδυνο από αυτό που κάνω; Πιστεύεις ότι είναι τόσο λαμπερό όσο το φλας της φωτογραφικής μηχανής σου;

Ο Πίτερ κόλλησε. Ήξερε πολύ καλά ότι η Ντεμπόρα είχε δίκιο σε αυτό. Τα φώτα απλά σε τυφλώνουν για να μην βλέπεις την σαπίλα που υπάρχει.
-Άκου λοιπόν. Συνέχισε η Ντεμπόρα βλέποντας την σιωπή του Πίτερ. Ξεκίνησα για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα όπως λες. Όμως στην πορεία μπήκαν άλλες προτεραιότητες. Η μητέρα μου εξαφανίστηκε και έχω τον πατέρα μου.
Ο Πίτερ πήγε να μιλήσει αλλά η Ντεμπόρα του έβαλε το χέρι στο στόμα και συνέχισε:
-Ανακάλυψα λοιπόν ότι αυτό που θέλω είναι να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Τον πατέρα μου, τους φίλους μου. Κάτι πιο σημαντικό από την διασημότητα είναι να μπορώ να κυκλοφορώ ελεύθερη και να ζω στο έπακρο τις στιγμές χωρίς να καραδοκούν παντού, και συγνώμη που στο λέω, παπαράτσι. Αποδέξου λοιπόν τις επιλογές μου και σταμάτα όλη αυτή την τρέλα που δημιούργησες. Σταμάτα να θες να με φυλακίσεις μπροστά σε έναν φωτογραφικό φακό.
Ο Πίτερ κατέβασε το βλέμμα. Για πρώτη φορά ένιωσε πιο ανώριμος απ’ ότι το κορίτσι απέναντι του. Θυμήθηκε πως κυνηγώντας τα δικά του όνειρα, έχασε τις μικρές στιγμές της χαράς. Συνειδητοποίησε ότι καμιά φορά τα μεγάλα όνειρα πεθαίνουν μπροστά στην μεγαλειότητα της απλότητας. Όπως εκείνη η παρέα που τραγουδούσε στον δρόμο την νύχτα που γνώρισε την Ντεμπόρα. Άλλωστε αυτό έψαχνε εκείνη την νύχτα, την απλότητα της στιγμής. Αυτό ερωτεύτηκε στην Ντεμπόρα.
Η Ντεμπόρα σκούπισε το στόμα της και σηκώθηκε για να φύγει. Ο Πίτερ πετάχτηκε κατευθείαν και της έπιασε το χέρι.
-Μείνε! Την παρακάλεσε. Η Ντεμπόρα γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια. Ήθελα να σου πω πως….
Η Ντεμπόρα έβαλε για μια ακόμα φορά το χέρι της στο στόμα για να τον κάνει να σιωπήσει.
-Μην το πεις.  Μην ζητήσεις πράγματα που δεν μπορώ να σου δώσω εγώ.
Του δίνει αργά ένα φιλί στο μάγουλο και άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο. Σκούπισε με τρόπο τα μάτια της για να μην φανούν τα δάκρυα. Και ο Πίτερ έμεινε εκεί σιωπηλός να την βλέπει να απομακρύνεται. Με τα μάτια του καρφωμένα πάνω της προσπαθούσε να κρατήσει στο μυαλό του τον τρόπο που κινούταν… τον τρόπο που μιλούσε… το πρόσωπο της… εκείνη….